Een nieuwe start

29 mei 2019
Een dag die voorgoed in mijn geheugen gegrift staat en ik nooit meer zal vergeten. Tot op heden ook de moeilijkste dag uit heel mijn leven.
Het wegbrengen van Eefje was zo pijnlijk, zo hartverscheurend, zo ontzettend verdrietig. Het is zelfs moeilijk om de juiste woorden te vinden om het gevoel exact te kunnen beschrijven.

Toen we daar toekwamen werden we heel goed opgevangen door een verpleegster. Zij bleef de hele morgen bij ons om verder kennis te maken met Eefje zodat ze nadien toch al een vertrouwd gezicht had wanneer wij weg waren.
Het was best nog druk die ochtend, nog heel wat papieren die ingevuld moesten worden. We probeerden ook haar kamertje wat gezellig te maken met knuffels, speelgoed, een heleboel foto’s en tekeningen van Floris. Toen we buiten stapten was ik wel tevreden over haar kamer, het was natuurlijk niet zoals thuis maar we hadden er toch een persoonlijke toets aan gegeven en dat vonden we belangrijk.

We maakten overigens ook een blad waarop stond wat Eefje leuk vindt, of ook wat ze helemaal niet graag doet. Waar ze graag mee speelt, welke knuffels ze het liefste heeft. Hoe ze haar eerste woordjes uitspreekt zodat ze haar daar toch al wat kunnen verstaan.
Het feit dat wij haar door en door kennen, haar goed aanvoelen en meestal meteen weten waar ze nood aan heeft, ook al kan ze het nog niet zeggen en ze nu bij mensen komt die haar nog helemaal moeten leren kennen vonden we zo hard. We hopen het dus door deze hulpmiddeltjes toch iets makkelijker te maken.

We hadden een uitgebreid gesprek met de diëtiste en de dokter om het gluten- en koemelkvrij dieet te bespreken. Belangrijk om samen te beslissen wat ze wel en niet te eten krijgt. Nadien werd Eefje uitvoerig onderzocht door de dokter en werd ze ook gewogen. Ook haar insteek van de peg sonde werd nagekeken aangezien deze na de laatste ontsteking nog niet helemaal genezen was. Dit zou verder opgevolgd worden.

Nadien vroegen ze ons of we 1 maaltijd blended diet (gepureerd en verdunde voeding) zelf wilden geven met de spuit zodat ze dit eens konden zien. Petje af voor het hele team van de leefgroep van Eefje, want speciaal op onze vraag gaan ze mee in het geven van deze voeding. Ze hadden dit nog nooit eerder gedaan vandaar hun vraag om even te kijken hoe wij dit doen. Al onze tips & tricks moesten we maar doorgeven. We staan hier soms nog versteld van, al anderhalf jaar lang voelen wij ons niet voldoende gehoord, hebben we zoveel zelf moeten uitzoeken en nu vinden we eindelijk een heel team dat rekening houdt met wat wij ervaren, wat wij denken en voelen. Eindelijk voelen we ons gehoord en weten we dat ze hier goed zal zitten.

En dan volgde helaas het afscheid. Eefje wist niet wat er zou gebeuren, ze was al de hele tijd vrolijk aan het spelen. Ze begreep het ook niet toen we afscheid wilden nemen en toen we dan echt bij de deur stonden wilde ze mee naar huis. Het verdriet bij ons allemaal toen was onbeschrijflijk hard. Eefje hebben we afgegeven, ze lostte niet…
Tom, Floris en ik gingen weg en vielen huilend in elkaars armen op de gang. Zo stonden we daar even niet wetende wat te zeggen…

Het was al lang middag gepasseerd en we besloten maar eens iets te gaan eten want we hadden honger. We zochten een restaurantje aan de zeedijk in De Haan. Nadien reden we naar huis, maar niet compleet, met 3 in plaats van met 4.
Tom zat aan het stuur en Floris achterin, ik probeerde me sterk te houden vooral voor Floris.
Maar toen hij in slaap was gevallen kon ik de tranen niet meer inhouden en barstte het verdriet los.

Toen we Floris die avond in bed legden kon hij de slaap niet vatten. Hij huilde en huilde en bleef Eefjes naam roepen. Ook dat was zo hartverscheurend, schrijnend om te zien, om te horen. Je eigen verdriet is één ding, maar dat verdriet bij je kind zien, is nog harder. Ik ging even bij hem in bed liggen en knuffelde hem maar het was moeilijk om hem getroost te krijgen. Nadien nam Tom over. Uiteindelijk is hij in slaap gevallen, maar dit tafereel heeft zich nog wel enkele keren herhaald.
Nadien belden we nog even naar de leefgroep (we mogen dit zoveel doen als we willen) om te horen hoe Eefje het die dag nog had gedaan. Het was nog vrij goed verlopen. Uiteraard heeft ze in de loop van de dag wat geweend, maar het ging ook weer over dus ze waren positief.
Toch voelde het zo raar aan. Ik bleef maar denken aan onze kleine meid. Ik probeerde me vooral in haar plaats te stellen en vroeg me af wat ze zou denken. ‘Waarom laten mama & papa mij hier nu achter?’ Die gedachte vond ik heel moeilijk… Zelfs vandaag overvalt dat gevoel mij nog geregeld.

De dag nadien vertrokken we richting zee naar het huisje dat we daar huren en verhuisden een heleboel spullen. Gelukkig hadden we dan heel wat om handen om toch voor een beetje afleiding te zorgen. We belden ook ’s morgens en ’s avonds nog eens om te horen hoe ze het stelde. Ondanks verdrietjes die haar soms overvielen, deed ze het wel goed.

Het eerste weekend verliep nog redelijk goed, die vrijdag en zaterdag gingen we Eefje bezoeken, het feit dat we aan zee zaten en ook voor voldoende afleiding met Floris zorgden, maakte dat het nog draaglijk was.

Maar vanaf maandag was het helemaal anders, ik viel in een zwart gat.
Tom vertrok naar zijn werk en nadat ik Floris had afgezet op school kwam ik thuis in een leeg huis zonder Eefje om voor te zorgen. De eerste dagen kon ik niet veel anders doen dan huilen.
Ook al was de zorg voor haar zwaar, nu had ik ineens niets meer om handen en dat maakte het gemis nog groter. Alles deed mij thuis ook aan haar denken: haar kamer, een lege stoel aan tafel, haar spulletjes en speelgoed… Haar kleertjes wassen en opvouwen was nog nooit zo moeilijk geweest. Het gemis zit ook vaak in de kleinste dingen en net dat maakt het zo moeilijk en zorgt ervoor dat het je op ieder moment van de dag kan overvallen. Alsof het altijd op de loer ligt.
Buiten komen en complete gezinnen zien lopen, broertjes en zusjes samen plezier zien maken, mensen over hun vakantieplannen met hun gezin horen praten, het lijkt allemaal zo banaal, maar dat is nu gewoon heel moeilijk. Wij gaan deze zomer naar ons huisje aan zee en gaan daar ongetwijfeld een leuke zomer hebben, maar het grootste deel van de tijd zullen we met drie zijn en niet met ons vieren. We hadden een vakantie geboekt naar Denemarken en keken hier heel erg naar uit, deze hebben we jammer genoeg moeten annuleren en op zich is dat niet erg, er komen nog zomers genoeg en dus ook nog mooie reizen. Maar het is de reden die erachter zit die het zo moeilijk maakt en ons doet beseffen dat er al zoveel zaken anders zijn gelopen dan we hadden gehoopt en verwacht.

Wat Eefje betreft, deed zij het eigenlijk van begin af aan heel goed. Ze had uiteraard haar moeilijke momentjes, en die heeft ze nog steeds. Elke keer we haar terugbrengen na het weekend of na een bezoekje huilt ze heel hard bij het afscheid. Ook voor ons blijft dat immens moeilijk. ’s Avonds en ’s morgens zijn voor haar vaak het lastigste. Als ze opstaat of wat moe wordt, kan ze wat huilerig zijn. Dat is ook logisch, dat zijn de momenten dat elk kind zijn mama of papa wil. Maar verder is ze daar heel flink.
Van een stil, afwachtend meisje die daar aanvankelijk de kat uit de boom keek evolueerde ze vrij snel naar de Eefje die we thuis ook kennen. Een vrolijke en goedlachse peuter met de nodige kapoenenstreken. Ondertussen kent ze de begeleiding al goed en de andere kindjes. Ze heeft zelfs al een vriendinnetje en is verzot op de baby’s. Ook naar de begeleiding toe zien we dat ze hen graag heeft, ze zoekt veel contact met hen, knuffelt hen als we daar zijn. Dus we zijn zo blij om dat te zien, om te weten dat ze zich daar goed voelt ook al mist ze ons.
Ik ben ook zo trots op haar dat ze het zo goed doet, het is toch écht wel een hele sterke meid hoor!
Ze spelen daar ook veel buiten, gaan wandelen, gaan naar het strand dus qua omgeving kan ze ook niet beter zitten. Als Eefje buiten kan spelen, is zo sowieso in haar nopjes.
Ze hebben op het Zeepreventorium zelfs een tunnel die door de duinen gaat en waarbij je op het strand uitkomt, fantastisch gewoon 😊 Ook wij mogen hier steeds gebruik van maken bij bezoekjes.

Qua eten was het afwachten wat ze zou doen. Dit begon juist op gang te komen de laatste dagen dat ze thuis was. We gingen ervan uit dat ze een terugval zou hebben gewoon al door de verandering, maar eigenlijk was dit niet het geval. De eerste twee dagen heeft ze daar inderdaad zo goed als niets zelf gegeten, maar nadien pikte ze het weer op. Het ging van een twintigtal lepeltjes naar een half bordje en soms meer. De patatjes die lukken het beste en daarvan kunnen we zien dat ze dit lekker vindt. Het ontbijt blijft zoeken, dat lukt niet zo goed, net als fruitpap, daar is ze ook geen fan van. Mee proeven aan tafel gaat prima, Eefje wil alles eten wat wij eten en proeft echt. Vaak kan ze het niet doorslikken omdat ze nog niet goed weet hoe ze vast voedsel in haar mond moet verwerken. Het kauwen lukt haar nog niet zo goed, maar het feit dat ze dit wil proberen is heel belangrijk en een doorbraak op zich.

Ook in het weekend bij ons thuis zet ze dit verder. Het tweede weekend deed ze ons allemaal versteld staan door een grote portie groentepap met heel veel smaak op te eten. Ze deed het ook helemaal zelf met de lepel, fantastisch om te zien.

Helaas kwamen er ook mindere momenten. Eefje heeft ook een boze fase gekend. Hiervoor hadden ze ons op voorhand verwittigd omdat veel kindjes dat hebben. In het weeekend uiten ze hun boosheid voor een stuk op de ouders om te laten voelen dat ze beseffen dat ze in de week daar zitten. En ook al wisten we dat dit ons te wachten stond, dit deed zo’n pijn. De eerste keer dat we dit zagen was toen we haar de eerste woensdag met ons drie gingen bezoeken. We namen haar een paar uurtjes mee naar ons huisje, maar Eefje was enorm boos. Ze gooide met alles, schopte, riep en huilde. Niets was goed, niets mochten we doen. We konden haar niet troosten, niet afleiden, niet tot rust brengen. Ook Floris mocht niet in haar buurt komen. Hij zat met grote ogen naar haar te kijken en begreep dat ze dingen deed die eigenlijk niet mochten. We konden niet anders dan haar berispen en kordaat toespreken dat haar gedrag niet kon, maar leuk was anders. Als je al zo weinig momentjes hebt samen, is dit niet wat je voor ogen had…
Later was er een weekend dat Eefje enorm boos was op mij en ik niets mocht doen. Het moest constant papa zijn, maar ik gaf hier ook niet aan toe. We wisselden de zorg af. Maar wanneer ik haar pamper wou verversen of haar kleertjes wou aandoen kon ze enkel boos zijn, roepen en stampen. Zo moeilijk om hiermee om te gaan, ik wou haar het liefste het hele weekend knuffelen en laten voelen dat ik haar graag zie, maar ik mocht helemaal niet in haar buurt komen. Ik kon de boosheid in mezelf toen ook niet meer tegen houden en riep eens terug waarna ik me dan enorm schuldig voelde. Wat een ellende, zo had ik het me niet voorgesteld.
Ook het eten was dat weekend weer een ramp, ze heeft niets zelf gegeten en alles ging weer via de sonde. Ze begon ook al te wenen en te roepen als we nog maar aan tafel gingen en het eten werd aangeboden. Ze wou telkens haar bord op de grond gooien, deze weigering was al even geleden dat we dit hadden gezien en het gaf zo’n slecht gevoel dit terug te zien… We wisten dat er terugvallen zouden komen en we niet in één rechte lijn naar de finish kunnen gaan, maar toch zakt de moed je dan alweer in de schoenen vooral omdat dit de zoveelste terugval is…
Wanneer ik haar na dat weekend terug bracht en de begeleiding aan mij vroeg hoe het was geweest kon ik het niet meer tegen houden en barstte ik in tranen uit. Ik werd daar gelukkig goed opgevangen. Het fijne aan het Zeepreventorium is dat zij er niet enkel voor Eefje zijn, maar zij zijn begaan met het welzijn van ons hele gezin en het doet zoveel deugd om dat te voelen. Ze vertelden me dat het boze gedrag van Eefje naar mij toe er op wijst dat wij een heel sterke band hebben en ze zich daarom nu zo verzet. Proberen dus om dit even los te laten, maar dat is niet zo makkelijk.
Na een babbel kon ik er weer tegen en ging ik weer verder.

Na het eerste gesprek met het team na een maand opname was het duidelijk dat Eefje het daar prima deed. De eerste maand was echt de bedoeling dat ze kon wennen. Ze moest de omgeving leren kennen, de kindjes, de begeleiding alvorens men echt met haar kon gaan werken. En Eefje evolueerde in het proces van gewenning heel goed. Ze voelde zich daar snel thuis.
Ze zien Eefje daar overigens ook als een vrolijke peuter die verder heel gezond en normaal ontwikkelt. Ook haar mentale gezondheid vinden ze heel belangrijk. Ze voelt zich daar goed, maar heeft ook momentjes dat ze ons mist en net dat vinden ze goed. Bij kinderen die dit gemis niet tonen maken ze zich zorgen want dat is niet normaal. Ook zijn Eefje haar gevoelens vaak heel uitgesproken. Als ze blij is, is ze meestal enorm blij en uitgelaten, verdriet kan ook heel intens zijn en als ze boos is dan heb je het echt wel geweten. Het feit dat ze al deze verschillende gevoelens zo mooi weergeeft is voor hen ook heel dankbaar en makkelijk om mee te werken. Het is meestal heel duidelijk wat er scheelt en wat ze wilt. Dat doet me deugd want de beschrijving die zij van Eefje geven, is exact de Eefje die wij kennen en dat is een goed teken. Ze is helemaal zichzelf en dat is alleen maar mogelijk doordat ze zich daar goed voelt.
Uiteraard waren ze ook enthousiast over haar eten, ze had grote sprongen gemaakt en toonde vaak interesse in eten. Daarnaast had ze ook daar nog momenten van weigering zoals bij ons thuis ook soms was. Ergens doet het ook deugd te horen dat ze dat daar ook heeft, een bevestiging dat het niet aan ons ligt.
Ze hadden toen het idee om met een gecontroleerde hongerprovocatie te starten, indien wij hiermee akkoord zouden gaan. Ze zouden haar overdag gewoon willen laten eten wat ze zelf eet en niets meer bijgeven via de sonde. Enkel ’s nachts krijgt ze nog een hoeveelheid pap, maar dezelfde hoeveelheid dan ervoor. Ook niet meer indien ze overdag amper zou gegeten hebben. Ze is ondertussen in gewicht goed bijgekomen en ze heeft wat reserve opgebouwd. Eindelijk heeft ze wat ‘billetjes’ gekregen en bolle wangetjes, ze ziet er een pak beter en gezonder uit. Haar medische toestand laat deze hongerprovocatie dan ook eindelijk toe. Ze willen dit vooral doen om te kijken of ze meer zou gaan eten uit honger. Ze heeft een hongergevoel, maar niet vaak. We zien dit enkel als er door omstandigheden eens meer uren tussen de voedingen zitten. Door sondevoeding wordt dit natuurlijk ook vaak onderdrukt. Niemand eet zo afgemeten en gecontroleerd als iemand die via een sonde gevoed wordt. Er wordt op voorhand bepaald welke hoeveelheid per dag moet ingenomen worden en wat ze niet zelf opeet, gaat via de sonde, dit vier keer per dag en één nachtvoeding. Hierdoor zit je qua tijd ook krap en moet je wel om de 4u eten geven en dat zorgt er natuurlijk voor dat er nog weinig ruimte is voor een spontaan hongergevoel.
Het is wel de bedoeling dat ze dit enkel daar doen en in het weekend doen wij gewoon verder zoals we al de hele tijd bezig zijn. Aanbieden en als ze niet wil, inspuiten via de sonde. Wel komen we overeen dat wij toch ‘het laatste woord’ moeten hebben en ze toch steeds 1 hapje moet nemen. Op momenten dat ze niet wil eten zeggen we dan ook heel duidelijk “1 hapje en dan gedaan”. We zetten dan ook haar bordje al aan de kant zodat het heel duidelijk is voor haar. Meestal gaat dan ene hapje dan vanzelf. Toch is er soms ook protest en frustratie voor 1 hapje maar hier mogen we doorgaan. Tot ze leert dat het niet erg is om een hapje te nemen en dit vanzelf kan gaan. Wanneer ze echt haar mondje niet wil opendoen zijn we met de logopediste overeen gekomen dat we het lepeltje even aan haar lippen strijken zodat ze het er zelf van af kan likken. Ook dan hoor je hier “wauw, bravo Eefje”. Ook al denk je vanbinnen, dit was geen succes, voor haar moet het positief blijven. Lang niet altijd makkelijk, maar de enige weg om er te geraken…
Ze hebben ons ook uitgelegd dat eten voor Eefje nog steeds geen evidentie is en het hard werken is voor haar. In het weekend komt ze thuis ‘op vakantie’ en moet eten of aan tafel zitten gewoon leuk zijn. Dus geen druk, alleen leuke momenten…
Ze zeggen dat ze deze hongerprovocatie toch even gaan proberen omdat ze dit niet meteen kan oppikken. Ook waarschuwen ze ons voor het feit dat ze hoogstwaarschijnlijk zal afvallen in gewicht omdat ze natuurlijk niet meteen alles kan eten wat ze zou moeten binnen hebben, maar hier maak ik mij geen zorgen om. Ze is daar op de juiste plaats om hierover te waken en tijdig in te grijpen als het nodig is. Ze zeggen dat wanneer ze na een ruime week geen verschil zien, ze ook stoppen want dan betekent dit dat ze er nog niet klaar voor is. Zo kan er ook een te hoge druk op het eten komen te staan en dat moeten we natuurlijk vermijden.
We hebben alle vertrouwen in het team en geven uiteraard toestemming om dit te proberen.

Ondertussen gaat nu de derde week van de hongerprovocatie van start en dit bleek de juiste stap om te zetten.
Eefje eet duidelijk meer, nog steeds staan de patatjes op kop. Maar ondertussen is ze ook verzot op pudding (melkvrij uiteraard), hiervan eet ze elke dag een volledig potje en dit binnen de 5 minuten. Nog nooit eerder gezien maar zo mooi om te zien. Ik had nooit gedacht dat ik zo geëmotioneerd kon raken bij het zien eten van een puddinkje. Fruitpap is nog steeds niet haar ding maar we gaan nu proberen om dit in stukjes aan te bieden aangezien ze daar iets meer interesse in heeft.
’s Ochtends eet ze wel flink een yoghurtje en ook een boterham. Bij ons thuis loopt het ’s morgens wel iets moeizamer, maar daar maken we ons geen zorgen in.
Ook een gluten- en lactosevrij koekje kan er de laatste tijd wel in en zeker ook ijsjes. Het is nu een uitdaging om een crèmerie te vinden met lactosevrij ijs, meestal is dit dan sorbet maar daar moet ze niets van weten. Wanneer ze van ons ijsje wil proeven (bij gebrek aan een alternatief dat binnen haar dieet past) dan heb je zelf niet veel meer over en zie je haar echt genieten. In samenspraak met de diëtiste uit Nederland en het Zeepreventorium beslissen we dat we niet gaan zeggen dat ze iets niet mag proeven, ook al weten we dat ze het eigenlijk niet mag eten. Het zou te verwarrend zijn voor haar wanneer wij nu ineens gaan weigeren om haar het eten te geven dat ze nu (eindelijk) zelf vraagt, hier zouden we meer kwaad mee doen dan goed. We eten nu ook niet elke dag een ijsje…
Uiteraard houden we dit in de gaten en als we zouden zien dat ze er meteen op reageert dan moeten we ingrijpen.
Op 22 augustus staat een telefonische afspraak gepland met de diëtiste uit Nederland om de uitslag van het bloedonderzoek te bespreken. Ze is nu met vakantie, vandaar dat we nog even moeten wachten. Nadien gaan we hier meer duidelijkheid in hebben. Maar ze heeft wel al laten weten dat een intolerantie voor melk zeer duidelijk naar voren kwam.

Wat Floris betreft, is het ook hier weer eens duidelijk geworden wat een flink kereltje dit is. Hij heeft het moeilijk gehad, maar slaat zich er flink door. Één van mijn beste vriendinnen maakte een daglijn voor hem met de pictogrammen van de dagen van op school. Elke dag verzetten we dit en op de dagen dat we Eefje gaan bezoeken of ze naar huis komt, hangt haar foto erop. Zo is dit voor hem heel duidelijk en hij heeft hier veel aan.
Hij mist zijn zusje en dat is duidelijk te merken, hij vraagt vaak naar haar en is soms ook verdrietig dat ze er niet is. Het afscheid op school ’s morgens was ineens ook weer heel moeilijk, de juf moest hem echt van me overnemen of ik kon niet vertrekken en dit was al geleden van begin september. We denken dat hij ergens ook bang is dat we hem zullen ‘achterlaten’ en hem ‘s avonds niet komen oppikken omdat hij dit nu ziet bij Eefje. Hiervoor is het goed dat het nu vakantie is, maar ik hou mijn hart al vast voor september…
Ik heb ook een gesprek gehad met de psycholoog van het Zeepreventorium om te kijken hoe we Floris kunnen ondersteunen en met de nodige tips is het wel gelukt om hier zelf uit te komen zonder dat er voor hem een paar sessies nodig waren. Ondertussen heeft Floris ook zelf aangegeven dat hij niet meer mee naar binnen wil als we Eefje gaan afzetten, het afscheid en het huilen vind hij te moeilijk.
We proberen dit nu zoveel mogelijk te doen, enkel wanneer ik alleen met hem ben is dit lastig want dan kan ik hem niet buiten laten staan… Maar hoe knap is het dat hij zelf kan aangeven wat hij nodig heeft in deze situatie en dat voor een kleuter. Dikke pluim voor hem 😉

Ondertussen zijn we nu bijna twee maanden verder en zijn we positief over het verloop.
Hoe moeilijk ook en hoe hard we haar ook missen als ze niet bij ons is, we voelen aan alles dat dit de juiste beslissing was.
De rust thuis is weergekeerd, mijn stressgehalte is enorm verlaagd sinds ik de zorg uit handen heb kunnen geven. Al is het moeilijk om dit te zeggen, want je voelt je schuldig om dit toe te geven, maar het is wat het is. De constante zorg, de twijfels, het vele ziek zijn, opnames die de hele winter boven ons hoofd hebben gehangen, zoveel alleen uitzoeken en proberen, altijd maar opnieuw, het was slopend en het was echt op… Ik was op.
Nu pas kan ik op adem komen en tijd maken voor mezelf, werken aan mijn herstel van een slopend anderhalf jaar en dit komt niet alleen mezelf ten goede, maar ons hele gezin.

Wat wij in deze periode ook hebben moeten leren is omgaan met de weekends en juiste verwachtingen te hebben. Aangezien we enkel onze weekends hebben verwacht je dat deze perfect verlopen. Er mag niets misgaan, niemand mag zeuren of eens slecht gezind zijn, de kinderen mogen geen ruzie maken,… Maar de realiteit is anders met een peuter en een kleuter in huis. Vroeger verliep het ook niet altijd vlekkeloos dus nu ook niet. Maar het heeft wat geduurd vooraleer we die klik konden maken. Gelukkig kunnen we dit nu wel en kunnen we weer genieten van ons gezin en dan vooral van de kleine dingen, de bijzondere momenten.

Eefje naar het Zeepreventorium brengen was dus het beste wat we konden doen en wat is het aan zee een ongelooflijk fijne omgeving om te vertoeven. We hebben al een fijne zomer gehad, ook al zijn we niet altijd compleet. Alleen al dichter bij haar in de buurt zijn, voelt anders.
En wat heeft een mens en vooral kinderen meer nodig dan zon, zee en strand.

Deze foto’s wil ik graag delen, het lijkt normaal maar voor ons is dit een echte mijlpaal 😊