Welkom thuis Eefje!

Het was aftellen naar 17 januari, de dag dat we Eefje eindelijk definitief mee naar huis zouden nemen.
Iedereen uit onze omgeving was ontzettend blij voor ons, met in het bijzonder onze ouders.
Ook was het fantastisch om te voelen hoe blij Floris was, hij keek er ook enorm naar uit. De hele week telde hij af hoeveel keer het nog slapen was.

Die laatste woensdag ging ik samen met Floris en onze ouders Eefje bezoeken aan zee. We maakten er een fijne dag van, een symbolisch afscheid. Voor de oma’s en opa’s was het dan ook de laatste keer dat ze in het Zeepreventorium kwamen dus voor hen het ideale moment om de mensen daar te bedanken.
Ikzelf was heel de week in de weer met het uitzoeken van de gepaste bedankingen, kaartjes zoeken, tekstjes schrijven, attenties voorzien,…
We hadden het weekend voordien ook al geknutseld met Eefje zodat ze ook iets zou kunnen afgeven bij het afscheid.

Ook aan Eefje probeerden we zo goed mogelijk uit te leggen wat er allemaal te gebeuren stond.
We vertelden dat ze nog eens terug moest, hoeveel keer ze daar nog moest slapen en dat ze dan eindelijk altijd bij mama en papa mocht blijven en niet meer terug moest naar ‘de kindjes’.
We merkten dat ze er wel iets van begreep maar natuurlijk niet helemaal. Het tijdsbesef op die leeftijd is immers nog veel te abstract. Dat maakte het afscheid die week voor haar ook moeilijker. Ze wist dat het te gebeuren stond maar ze kon niet vatten wanneer. Ze vroeg daar die laatste week blijkbaar ook veel naar ons.
Voor mezelf was het afscheid die laatste week het gemakkelijkste van de voorbije 8 maanden.
Wel kon ik heel emotioneel worden bij het besef dat we dit bijna konden afronden.
Toen ik haar die laatste woensdag ’s avonds na het bezoek terugbracht en nadien door de gangen terug naar buiten stapte, voelde het zo raar. Wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ik deze weg alleen zou afleggen. Ik kan niet tellen hoeveel keer ik die gangen huilend ben doorgewandeld. Deze laatste keer kwam ik ook de diëtiste nog tegen op de gang en we praatten nog even over het ontslag van Eefje. Ik kon de tranen niet bedwingen, deze keer van geluk natuurlijk.

Vrijdag 17 januari, eindelijk was het zover. Tegen de middag mochten we haar komen halen.
We vertrokken richting zee vol spanning en ongeduld en met een klein hartje.
De eerste stop die we maakten was bij het onthaal om ons aan te melden. Maar uiteraard ook om deze twee dames te bedanken. We werden daar elke keer warm onthaald en ze maakten altijd tijd voor een babbeltje. Ook naar Floris toe waren zij geweldig. Hij gaf dan ook met veel plezier een kleine attentie en een kaartje af.

Nadien kwamen we toe in de leefgroep.
Eefje lag net in haar bed omdat ze de laatste dagen wat ziekjes aan het worden was. Ze had twee nachten op rij overgegeven en ze was veel te moe waardoor ze haar nog even laten slapen hadden.
We gingen naar haar kamertje en ze was dolblij om ons te zien. Ze wist ook dat ze mee mocht.
We haalden haar uit haar bedje, deden haar kleertjes aan, ik maakte haar haartjes mooi, kortom ze werd helemaal klaargestoomd voor het feestje 😉
Dan was het ook tijd om haar kamer leeg te maken. De knuffels van thuis werden ingepakt, de boekjes, speelgoedjes en dan maakten we het volledige fotobord leeg.
Het voelde enerzijds zo goed om dit allemaal in te pakken, maar anderzijds ook zo raar, zo onwezenlijk. Zo lang hadden we hier naar verlangd, 8 maanden leek de tijd stil te staan. Haar thuiskomt leek heel lang zo ver weg en nu was het eindelijk zover. Het zou pas helemaal doordringen wanneer ze even thuis zou zijn…
Als alles klaar stond was het de moment om afscheid te nemen en het hele team te bedanken.

Iedereen passeerde de revue. De dokter, kinesiste, logepediste, diëtiste en de verpleegsters.
Heel trots gaf Eefje de kaartjes en haar knutselwerkje af. En Floris die mocht chocolaatjes uitdelen 😉
Eefje kreeg een boekje met allemaal foto’s van de tijd die ze daar heeft doorgebracht. Een fijne herinnering.

• 

• 

• 

• 

We praatten nog wat na over hoe het geweest was, over de nazorg, over het feit dat we zeker nog op bezoek zullen komen. En uiteraard hebben we hen uitvoerig bedankt voor alles wat ze voor ons hebben gedaan.
Ze hebben daar zo goed voor haar gezorgd, een warme plek gecreëerd waar ze helemaal zichzelf kon zijn. Het ging over zoveel meer dan enkel Eefje leren eten, maar het maakte voor ons het verschil tussen overleven en leven. Nadat ons leven twee jaar stilstond kunnen we eindelijk terug gaan genieten met ons gezin en dat is van onschatbare waarde. 
En Eefje nu zien smullen en genieten is zo hartverwarmend om te zien. Voor vele gezinnen heel gewoon, voor ons het allermooiste geschenk. We blijven het hele team hier eeuwig dankbaar voor.

En dat was het moment waarop iedereen het moeilijk kreeg. Er werd geknuffeld, gehuild, afscheid genomen.
Ook voor hen is dat best moeilijk, ze hebben na al die maanden een band opgebouwd met Eefje. Ze gaan haar daar ook missen.
Eveneens voor ons voelt het raar. We zijn daar zoveel geweest, het klikte ontzettend goed met iedereen die daar werkt, de vele babbeltjes,… Het doet raar dat dit wegvalt, maar natuurlijk ben ik heel blij dat ze mee naar huis mag.
En dan is het echt tijd om alle koffers te pakken en te gaan.
We sluiten hierbij een lang en zwaar hoofdstuk af en beginnen vol goede moed aan een nieuw.

We lieten weten aan het thuisfront dat we onderweg waren.
En Eefje, die zag het helemaal zitten.

Thuis stonden de oma’s en opa’s en tante Ann ons op te wachten, het feestcomité. Ze hadden alles mooi versierd om er een geslaagd feest van te maken.

• 

• 

• 

We besloten er dubbel feest van te maken. Enerzijds voor Eefje omdat ze eindelijk thuis is, anderzijds voor Floris omdat hij de allerbeste grote broer is. We wilden hem toch ook echt laten voelen dat we heel fier zijn op hem en hij dat al die tijd ook heel goed heeft gedaan. Beiden glunderden ze bij de thuiskomst.
’s Avonds kwamen ook alle nonkels en tantes nog meevieren.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Eefje genoot van het feestje maar helaas was ze niet helemaal in topvorm. Ze leek immers al enkele dagen wat ziek te worden.  Hoe later het werd, hoe stiller en bleker ze werd. Ze heeft ‘s avonds ook amper gegeten en we merkten dat ze zich niet goed voelde. Even nadat we haar in haar bedje hadden gelegd, begon ze te wenen. Tom ging kijken en kreeg de volle laag, Eefje gaf alles over in zijn gezicht. Welkom thuis 😀
Nadien gaf ze nog een paar keer over dus de wasmachine draaide van de eerste avond al op volle toeren. 
Gelukkig was ze de dag nadien veel beter en merkten we er niet veel meer van. 

De eerste week verliep fantastisch, Eefje at zoals ze nog nooit had gegeten. Zowel qua hoeveelheden als de manier waarop en de tijdspanne.
Je merkte ook aan haar dat het haar zoveel deugd deed om thuis te zijn. Ze was nog meer op haar gemak, alsof het afscheid dat er telkens volgde nu niet meer als een donderwolk boven haar hoofd hangt. Ze begreep het echt dat ze niet meer terug moest en zei elke dag met een grote glimlach “ikke ni kindjes”. Ze genoot volop dus wij ook.
Ook bij Floris zag je dat het hem deugd deed. We hadden na de bespreking met het team begin januari besloten om nog even af te wachten voor Floris om te beslissen of hij meer hulp nodig zou hebben. Je ziet dat de rust bij hem ook voor een groot stuk is weergekeerd. Het loopt nog niet allemaal zoals het zou moeten, maar dat is bij ons ook. Het zal tijd vragen om dit alles een plaats te geven, dat is voor ons niet anders. Maar het komt wel goed.

De tweede week verliep het een stuk moeilijker. Eefje begon weer vaker eten te weigeren en er werden volledige maaltijden overgeslagen. Iets waar we ons aanvankelijk nog niet echt ongerust om maakten omdat we ons ervan bewust waren dat dit sowieso zou gebeuren. Maar Eefje hield dit wel 5 dagen vol. Zo lang heeft ze het tijdens de opname nooit volgehouden. Dus uiteindelijk kwam die paniekreactie dan toch bij ons. “Oh nee wat nu? Gaat ze hervallen? Wat als ze terug moet?” Ineens weer wat vragen die door ons hoofd spookten…
Ik had het gevoel dat het puur gedragsmatig was. Het voelde echt alsof Eefje mij aan het testen was om te kijken of het me nog steeds iets deed als ze eten weigerde. Of omdat ze voelt dat ze nu thuis blijft, ik kan niet echt zeggen wat de oorzaak was maar alleszins was het duidelijk dat het gedrag was dat ze stelde. Er was maar één moment dat ik echt duidelijk zag en voelde dat ze blokkeerde door het eten, maar de andere momenten leek dit niet zo te zijn. Aanvankelijk bleef ik strikt bij de afgesproken aanpak om dit eigenlijk te negeren en haar gewoon van tafel te laten gaan als ze niet wilde beginnen. Maar aangezien dit nu niet werkte was ik het na enkele dagen even kwijt. Op een bepaald moment nadat haar gedrag aan tafel steeds moeilijker werd en ze alles weer weggooide verloor ik mijn geduld en riep ik dat ze terug zou moeten als ze niet zou eten…
De volgende ochtend at ze prima en zei ze nadien “ikke ni kindjes hé mama”. Ze was het duidelijk niet vergeten, maar of ik hier nu goed aan gedaan had dat wist ik niet…
Ik besloot te bellen met de logopediste van het Zeepreventorium om te overleggen hoe we die weigermomenten het beste konden aanpakken. We deden al alles zoals de aanpak al een tijd is, dus dat zat goed. Maar het lastigste was dat ze vaak gewoon niet wilde beginnen eten. Als ze goed start en ze stopt nadien snel waardoor ze niet veel gegeten heeft, vind ik dat anders, makkelijker ook. Maar als ze niet wil beginnen en ze gooit het weg, of wordt boos dan is het veel moeilijker om haar tot eten te brengen.
Hiervoor kreeg ik nog de tip om met een wekkertje te werken als ze niet wil beginnen. Want nu moeten we dan vaak zeggen om een hapje te nemen, wat al snel het tegenovergestelde effect heeft. Ze krijgt nu eerst de kans om gewoon te starten en als dit niet lukt, dan zet ik een wekkertje. Als het wekkertje afloopt en ze begint dan niet te eten, gaat het bord weg en gaat ze van tafel. Het is dan wachten tot de volgende maaltijd. Het is dan aan ons om heel consequent te zijn. Wonder boven wonder werkte dit meteen. Ik had eerst protest verwacht bij haar, maar dat was niet het geval. Ik heb de wekker nog maar een paar keer moeten gebruiken, maar het is weer een goede truc die we achter de hand hebben.
Ze zei ook dat er op zich niets mis mee is om aan Eefje uit te leggen dat ze ook effectief terug moet als ze eten blijft weigeren. Ze begrijpt dit ondertussen ook al echt. Alleen deed ik dit nadien natuurlijk op een rustige manier en niet in het heetst van de strijd. Uiteraard gebruik ik dit ook niet als chantagemiddel om haar bord leeg te eten want dat is ook zeker niet de bedoeling. Maar ze mag of moet wel weten hoe het zit. Ik heb haar dit dus een keer rustig en duidelijk uitgelegd en daar blijft het nu bij, maar ik denk dat het ook wel gewerkt heeft want ze herhaalt dit soms nog.

Verder kreeg ik ook de raad om goed voor mezelf te zorgen zodat ik sterker in mijn schoenen sta om de dipjes te trotseren. En dat probeer ik ook echt te doen. Eefje gaat op vaste momenten naar de grootouders en dat is fijn voor iedereen. De oma’s en opa’s genieten ervan om voor haar te zorgen en ook Eefje vindt dit leuk. Ik probeer dan even me-time in te lassen om tot rust te komen of eens te gaan sporten. Iets wat ik eigenlijk al veel langer moest doen, maar vaak is zorgen voor een ander toch makkelijker dan zorgen voor jezelf. Maar ook dit gooi ik nu over een andere boeg. En nu Eefje terug thuis is, wordt dit voor mezelf ook makkelijker omdat ik weet dat het bij haar goed zit.

Ondertussen is ze er weer helemaal door en eet ze weer super. Eerst nog matig, maar nu zelfs terug zoals de eerste week na haar thuiskomst. Zelfs het tempo gaat omhoog en ze begint sneller te eten, wat wel een grote luxe is.

• 

• 

• 

Voor ons is het alweer een geruststelling dat ze het eten vanzelf weer oppikt na een dipje. En die paniekreacties die we dan nu nog hebben die zullen moeten slijten, dat gaat tijd nodig hebben. Hoe langer ze thuis zal zijn en we het gevoel hebben dat het, ondanks de dipjes, uiteindelijk wel lukt gaan we er steeds meer en meer vertrouwen in hebben dat het telkens goed komt.

Als we nu vergelijken met een jaar terug dan hebben we toch echt een ander kind. In de eerste plaats omdat ze eet en daardoor veel gezonder en sterker is geworden. Maar zeker ook op mentaal vlak. Vroeger dachten we vaak dat Eefje ondanks alles vrolijk bleef en dat was wel een beetje zo, maar nu zien we pas echt het grote verschil. Eefje is helemaal opengebloeid sinds de grote schrik voor eten plaats maakte voor lekker smullen en genieten. We merken duidelijk dat er een last van haar schouders is gevallen.

Deze blog wil ik graag eindigen met een aantal bedankingen:

In de eerste plaats wil ik graag onze ouders bedanken die er altijd voor ons zijn geweest en ons enorm hebben gesteund de voorbije 2 jaar. Zij legden samen met ons deze lange weg af en ook voor hen was het alles behalve makkelijk, maar toch stonden ze er steeds om ons op te vangen. Zonder hen hadden we dit niet gekund.

Uiteraard wil ik dan het volledige team van het Zeepreventorium bedanken voor alle inzet om Eefje te leren eten. Voor het feit dat zij er ook altijd voor ons waren om te luisteren naar de moeilijkheden en samen tot oplossingen te komen. Wat zij voor ons hebben gedaan zullen we nooit meer vergeten.

Ook alle familieleden, vrienden, kennissen, buren, collega’s, juffen van Floris… iedereen die er altijd voor ons is geweest. Voor de vele steunberichtjes, telefoontjes, kaartjes, onverwachte bezoekjes om ons een hart onder de riem te steken. Om met me mee te gaan om Eefje te bezoeken zodat ik niet telkens alleen moest gaan. Gewoon bedankt aan iedereen die er altijd was.

En ‘last but not least’ een dikke merci aan Tom om er ook al die tijd voor mij te zijn. En ik was gedurende deze periode lang niet altijd het fijnste gezelschap…
Het spreekt voor zich dat dit zwaar is voor je relatie maar wat ben ik ongelooflijk trots dat we er nog steeds staan. We zijn hier echt sterker uitgekomen. En vanaf nu staat genieten van het leven weer centraal!

• 

• 

• 

•