De Haan, 1 jaar later

Vandaag is het 29 mei, een datum die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Het is exact 1 jaar geleden dat Eefje werd opgenomen en daar sta ik toch wel even bij stil…

Ik herinner me die dag alsof het gisteren was. Hoe we thuis vertrokken, bang voor het afscheid dat zou volgen, die autorit naar zee met een krop in de keel. Hoe goed we daar onthaald werden, elk woord dat er gezegd werd. Hoe we haar kamertje daar hebben ingericht, de praktische zaken die volgden, het overleg, welke kleertjes Eefje droeg, hoe haar haar zat, hoe ze naar de nieuwe omgeving keek, hoe ze meteen begon te spelen… Ieder detail zie ik nog passeren.

Maar ook elke emotie, elke knuffel, elke traan, Eefjes blik toen we haar wenend en krijsend hebben afgegeven… Hoe we daar compleet verslagen buiten wandelden. Het gevoel van toekomen met z’n vieren en naar huis gaan met z’n drie. De huilbuien die nacht bij Floris omdat zijn zusje niet bij ons was. Een intens verdriet en gemis, ik krijg er nog steeds kippenvel van als ik eraan denk.

En hoe blij we ook zijn dat we die weg hebben afgelegd en hoe dankbaar voor de goede afloop, toch blijft dit ergens een litteken. Ik blik positief terug op het voorbije jaar en we hebben ook heel wat mooie momenten beleefd aan zee, maar het feit dat we Eefje 8 maanden hebben moeten missen blijft een pijnlijke herinnering. We hebben veel gemist in haar ontwikkeling en kunnen nu pas tenvolle genieten van ons gezin. Die vele zorgen en het gevoel dat we veel gemist hebben in haar twee eerste levensjaren blijft hard. Het is iets wat nog niet helemaal een plaats heeft gekregen, maar waar ik wel vertrouwen in heb dat tijd hier veel zal doen.

Een jaar geleden gaven we haar af in de hoop dat het een jaar later beter zou gaan. Dat het sneller zou verlopen en ze zo goed zou eten dat hadden we nooit durven hopen. Vorige week deden we een picknick in het park. Dit lijkt zo normaal, maar voor ons is dit zo bijzonder. Leren eten is één zaak, maar dit ook op andere locaties kunnen en dan een picknick waarbij ze zelf meer vrijheid heeft om rond te lopen is nog een grotere uitdaging. En ook dat deed ze prima en ze genoot ervan. Haar zo zien eten kan me nog altijd ontroeren…

We nemen nu ook echt afscheid van De Haan, het huurcontract van het huisje loopt af dus dit weekend is de grote verhuis. Jammer dat dit net in de Corona periode valt, want we hadden graag nog eens langs gegaan in het Zeepreventorium om dit helemaal af te ronden en iedereen daar nog eens te zien. Maar door voorzorgsmaatregelen kunnen we daar nu natuurlijk niet naar toe. Er kan nog geen extern bezoek op het domein komen aangezien het risico te groot zou zijn.

Dus we keren zeker nog terug om iedereen hier nog eens te zien. En ook om nadien nog eens te genieten van de zee want daar zijn we aan gehecht geraakt.

De Haan, het voelt een beetje als een tweede thuis. Het zal voor altijd een speciale plaats blijven voor ons.