Terug naar school

We zijn weer een tijdje verder dus het begon weer te kriebelen om nog eens in mijn pen te kruipen.

Hoewel het een pittige tijd was, zijn we met ons vieren de corona-lockdown goed doorgekomen. We hebben bewust geprobeerd om ook veel te genieten van de extra tijd die we samen hadden. Maar zoals in elk gezin had ook ik momentjes dat ik snakte naar tijd voor mezelf en even al het speelgoed en alle spelletjes beu gespeeld was. Maar als ik terugblik halen de fijne momenten toch zeker de bovenhand.

Eefje was al een tijdje aan het aftellen om naar school te gaan en toen op 2 juni de scholen opnieuw open gingen was het haar grote dag.
We hadden haar goed voorbereid, de avond voordien hadden we samen de boekentasjes, brooddozen, drinkbussen, fruit- en koekdoosjes klaargezet. Ook Floris was heel blij dat zijn zusje mee naar school kon. Het was leuk om te zien dat ze er allebei naar uitkeken om samen te vertrekken.
Wanneer ze ’s avonds in bed lagen belden we nog even met de juf van Eefje om nog een aantal praktische zaken te overlopen. Normaal gezien zouden we op voorhand een gesprek hebben in verband met het eten op school, maar door het coronavirus was dit nu anders. Maar ondertussen doet ze het thuis ook al heel goed dat we er eigenlijk wel gerust in waren. We gaven de juf nog wat tips en tricks mee voor als ze toch niet zou willen eten. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat er nooit druk is en Eefje zelf bepaalt hoeveel ze eet. Maar ook hier was ik er gerust in dat de juf dit prima zou doen. Door de corona maatregelen op school zijn er tijdelijk geen andere juffen voor ’s middags en eet de vaste klasjuf nu mee boterhammen in de klas. Voor de juf wel een lange dag zonder pauze, maar voor Eefje was dit wel de ideale manier om te starten.

En dan was het zover, 2 juni, haar eerste schooldag. Spannend voor ons allemaal…
Eefje had er echt zin in en praatte er de hele tijd over. Voor Floris, die niet stond te springen om naar school te gaan omwille van het pesten, bracht het gelukkig wat afleiding. Het feit dat zijn zusje mee ging, vond hij wel heel leuk.
We reden met de fiets naar school, daar toegekomen gaven we hen nog een dikke knuffel en een kus en wensten we Eefje een heel fijne eerste schooldag. Aangezien er door de corona maatregelen geen ouders op de school mogen komen, moeten ze nu zelf naar hun klas wandelen. Maar uiteraard was dat een taak die grote broer Floris met veel plezier op zich nam. Hij gaf zijn zusje een handje en wandelde met haar tot aan haar klas. Wat was dat mooi om te zien, het deed me helemaal smelten. En daar waren ze dan, de tranen… Tranen van ontroering en dankbaarheid. Ik was zo blij dat ze gewoon naar school kon na de lange weg die ze had afgelegd. Heel lang had ik dit niet voor mogelijk gehouden en me hier veel zorgen over gemaakt en nu kan ze gewoon naar school. Met een boekentasje vol lekkers 🙂

• 

• 

In de loop van de voormiddag kregen we al een WhatsApp-berichtje van de juf met foto’s om te zeggen dat ze het goed deed op school en zelfs al flink haar fruit had opgegeten. Wat was dat leuk om te horen.
Toen we hen na schooltijd gingen halen, was Eefje nog steeds heel enthousiast. En wat een verrassing toen we thuis kwamen en haar boekentas leeg maakten. Alles wat we die ochtend hadden meegegeven van eten, had ze opgegeten. En ook van haar water had ze heel flink gedronken.
Dit gaf zo een fantastisch gevoel, ik was heel trots op haar.

• 

• 

Ook de dagen nadien deed ze het prima. Op de derde dag waren er ’s morgens wel eens traantjes, wat normaal is. Maar dit heeft maar een paar dagen geduurd en nadien wandelde ze weer heel vrolijk door de poort.
Helaas verliep het voor Floris minder vlot. Het pesten begon ook opnieuw, ik meldde dit meteen bij de juf en vroeg om hier zeker extra op te letten. Dit maakte het afscheid op school wel lastig voor hem. Opnieuw wilde hij niet naar school en ging hij huilend binnen. Dit kon me zo boos en verdrietig maken, zo’n onrecht. En het frustrerende was dat ik dit zelf niet in de hand had.

In juni startte Floris ook bij de kinderpsychologe. Het deed hem wel deugd en hij keek er zelfs naar uit om er naar toe te gaan.
Na 4 sessies hadden wij opnieuw een gesprek met haar om te kijken hoe het gaat met hem.
We kregen toch ook daar weer iets te verwerken…
Floris heeft in zijn jonge leventje al heel wat meegemaakt, vooral alle gebeurtenissen met Eefje. Ook op hem heeft dit een enorme impact gehad. Hij heeft dit altijd flink doorsparteld, maar we zien nu dat het toch zijn sporen heeft nagelaten. Floris is op alle vlakken verder blijven ontwikkelen, maar in zijn emotionele ontwikkeling is hij eigenlijk wat blijven hangen. Dit uit zich in verschillende zaken zoals zich vaak kleiner voordoen dan hij is. Dit doet hij soms zowel verbaal (terwijl hij voor zijn leeftijd een uitzonderlijk goede taalontwikkeling heeft), als door hulp te vragen voor kleine dingen die hij al lang kan. Maar even goed op emotioneel vlak vooral dan bij het ontwikkelen van zijn eigen ‘ikje’. Hij zal vaak dingen doen zoals wij ze doen of omdat hij denkt dat wij het willen, of kiezen wat wij of Eefje of een vriendje zou kiezen. Uiteraard is dit ook niet helemaal abnormaal op zijn leeftijd, maar hij heeft er toch vaak meer moeite dan verwacht. Als hij een keuze moet maken, dan leidt dit meestal tot frustratie of verdriet. We proberen hem hierin zo goed mogelijk te begeleiden, maar zijn angst om het verkeerde te kiezen of benadeeld te worden, maakt dat hij hierop soms echt blokkeert.
Wat we nog zien is een grote verlatingsangst. Hij heeft het nog steeds moeilijk met afscheid nemen op school, in de turnles, op kampjes, soms zelfs bij de grootouders. Op deze leeftijd zou hij normaal gezien dingen willen gaan ontdekken en bij wijze van spreken gewoon doorlopen als we hem ergens afzetten, maar dat is dus absoluut niet het geval. Deze zomer ging hij met zijn beste vriendinnetje twee dagen naar een speelbos. Huilend is hij toen vertrokken toen ze hem kwamen ophalen. We moesten hem zelf in de auto zetten en hij wou ons amper loslaten. Voor ons is dit vaak lastig omdat we weten dat hij al die zaken graag doet en we hem wel willen stimuleren om die dingen te gaan doen, maar je kind vaak huilend afzetten is natuurlijk niet fijn. De kinderpsychologe legde uit dat dit voor hem vaak een enorme tweestrijd is. Enerzijds weet hij dat hij iets leuks gaat doen en heeft hij daar ook zin in, maar zijn buikgevoel zegt iets anders. Dat zegt dat hij liever in zijn vertrouwde omgeving blijft, bij mama en papa. Dat voelt voor hem veilig.
Daarbovenop kwam dan ook nog eens het pesten wat zijn zelfvertrouwen een enorme deuk heeft gegeven. Via speltherapie gaat ze nu proberen om hem sterker in zijn schoenen te doen staan en hem voor al deze zaken beter te wapenen. Eerste wilde hij niet meer teruggaan, maar gelukkig konden we daar met hem goed over praten en kan hij zelf wel goed aangeven wat hij moeilijk vindt en waarbij hij graag wil geholpen worden. Zo draaide hij dan toch bij en wilt hij nu wel terug gaan. Dus we hopen dat hij snel een stevig duwtje in de rug krijgt hierdoor.

Voor mezelf deed het wel enorm deugd dat de kinderen in juni nog even naar school konden en ik eens rust had in huis. Zo kon ik terug concreet plannen maken voor de toekomst.
Ik speel namelijk al heel lang met het idee om beroepsmatig verder te gaan in de eetproblematiek van Eefje. Het is mijn droom om in de toekomst kinderen met eetproblemen én hun ouders te begeleiden. Ik heb het voorbije jaar met heel veel mensen hierover gepraat. Met de mensen van het Zeepreventorium, pediaters van ziekenhuizen en universitaire ziekenhuizen, revalidatiecentra, logopedisten gespecialiseerd in voedingsproblemen, groepspraktijken met paramedici en thuisbegeleidingsdiensten. Vooral omdat ik de mogelijkheden wou bekijken en wil leren van hun expertise.
Momenteel verdiep ik mij in lectuur over deze problematiek en probeer ik de juiste visie te ontwikkelen. Een visie en aanpak waar ik in geloof én die goed aanvoelt. Ook volg ik in de loop van september nog een congres over eetproblemen bij jonge kinderen.
Ik wil mijn eigen ervaring vanuit onze situatie gebruiken om andere ouders te ondersteunen in deze lange weg. Ook wil ik zelf met de kinderen werken om het kind in al zijn facetten te leren kennen en het vertrouwen te winnen. Dan pas kan je een plan van aanpak opmaken om het te leren eten en sondevoeding af te bouwen. En vooral het contact met de ouders vind ik heel belangrijk, het is cruciaal om naar hen te luisteren. Ik wil rekening houden met hun zorgen, frustraties, verdriet, bedenkingen, mogelijkheden en hun draagkracht. Ik geloof er niet in dat je bij een eetproblematiek enkel met het kind aan de slag gaat en helaas ligt hier momenteel nog teveel de nadruk op vind ik. Je moet samen met de ouders op weg gaan en iedereen moet op één lijn staan. Alleen zo is er volgens mij kans op slagen op lange termijn.

Mijn eigen ervaring als mama is hierbij zeer waardevol, zeker wat betreft herkenning en erkenning naar de ouders toe. Maar toch mis ik nog iets en wil ik net iets meer. Ik wil het niet enkel van mijn ervaring laten afhangen maar wil echt professioneel gezinnen begeleiden, het is voor mezelf duidelijk dat ik mij hierin graag verder wil specialiseren.
Net daarom besloot ik opnieuw te gaan studeren. Ik ga de driejarige bacheloropleiding Gezinswetenschappen volgen in een volwassenen traject met één vaste lesdag per week. Dit geeft me de kans dit toch te combineren met ons gezin. Wanneer de kinderen naar school zijn, kan ik ook werken voor school en kan ik er ’s avonds en in het weekend wel voor hen zijn.
Ik heb eerst lang getwijfeld. Ga ik dit aankunnen? Is het niet wat veel na die zware jaren? Is het te combineren met ons gezin zonder al te veel te moeten missen? Is het financieel haalbaar? Ben ik hier emotioneel al klaar voor?…
Ik praatte met wat mensen uit mijn directe omgeving over deze plannen, met mijn therapeute, met twee vriendinnen die deze opleiding met succes hebben afgerond en uiteraard veel met Tom. Uiteindelijk voelde ik aan alles dat ik het echt wil proberen en hiervoor wil gaan, maar dan nog neemt dat niet alle twijfels weg. Maar als je een droom wilt verwezenlijken dan moet je al eens durven springen. En dat ga ik ook doen!

Leuk weetje: toen ik tegen de kinderen vertelde dat mama opnieuw naar school zou gaan, vroeg Eefje of ik dan bij haar in de klas zou zitten. Nadien stelde Floris dezelfde vraag. Helaas moest ik hen ontgoochelen… 😉

Wat ik ook graag zou realiseren is een boek schrijven. Ik ben begonnen met het herschrijven of aanpassen van mijn blog zodat ik dit echt als boek kan uitgeven. Een boek voor lotgenoten maar zeker ook voor mensen die zich professioneel op deze doelgroep richten. Vooral omdat ik ervan overtuigd ben dat het enorm zinvol en verrijkend kan zijn als hulpverlener om zo’n verhaal eens van de andere kant te horen. Maar ik wil dit ook doen om deze problematiek bekender te maken, want er zijn nog heel veel mensen, ook in de medische wereld, die een ernstige eetproblematiek onderschatten.
Om het boek te kunnen uitbrengen heb ik hiervoor reeds met de nodige mensen contact gehad om mij hierbij te ondersteunen. Hier staat momenteel geen deadline op, wel zou ik hier liefst niet te lang mee wachten. Maar alles zal afhangen van mijn studies en of ik nog tijd kan vrijmaken om verder te schrijven. Anders wordt het een projectje voor later.

Verder genoten we van een fijne zomer. We gingen op vakantie met mijn ouders en mijn broer met zijn gezin, toen de bubbels nog groter mochten zijn 😉
We genoten in eigen tuin, maakten vele leuke uitstapjes en huurden eind augustus nog een huisje in de Ardennen met ons vieren. Die laatste week voor ze weer naar school gingen, heeft ons zoveel deugd gedaan.

• 

• 

• 

We beseften toen ook dat het de eerste zomer was met ons vieren zonder sondevoeding en zonder zorgen. Zalig was dat. Uitstapjes maken was nog nooit zo makkelijk. Gewoon een lunchpakket maken en we konden vertrekken. Onderweg picknicken of op restaurant gaan. Tom en ik zijn altijd al restaurantliefhebbers geweest en met Floris deden we dat ook van begin af aan. Aangezien het voor Eefje heel moeilijk was om lang aan tafel te zitten, hebben we dit de laatste 2 jaar veel minder gedaan. Maar ook dat hebben we weer opgepikt. Wanneer we nu een uitstapje maken vragen ze allebei of we iets gaan eten in een restaurantje én zijn ze zelfs ontgoocheld wanneer dit niet het geval is 😉

Vroeger moesten we ook een aparte rugzak vullen met een voedingspomp, spuiten, sondevoeding en een heleboel tetradoeken en reservekledij voor het vele overgeven van Eefje voor we deur uit konden. Als we ergens waren moesten we een rustig hoekje zoeken waar we haar probeerden te laten eten en waar we nadien sondevoeding konden toedienen zonder al te veel nieuwsgierige blikken van voorbijgangers. We moeten er soms al eens bewust bij stilstaan en even denken aan hoe het toen was om te blijven beseffen hoe goed we het nu hebben.
Zelfs Floris deed dat. Op een avond kwam hij dicht bij me aangekropen en zei hij: ‘Mama, weet je wat ik de allermooiste dag vond? De dag dat Eefje voor altijd naar huis mocht komen van de speciale crèche (zoals hij dat noemde). Nu moet ze nooit meer terug gaan en kan ze voor altijd bij ons blijven.’
Ik kreeg hier zo’n warm gevoel van en was echt ontroerd.
Floris is de meest fantastische grote broer dat Eefje zich kon wensen.

• 

• 

Eefje maakte nog vooruitgang deze zomer tijdens de hittegolf. Ze heeft toen echt meer gedronken dan anders waardoor ze voldoende vocht binnen had. We moesten haar natuurlijk wel stimuleren en zeiden bij elke maaltijd dat haar beker water of melk ook echt op moest. Soms zeurde ze daar eens over, maar uiteindelijk deed ze het wel. Zelfs tussendoor dronk ze regelmatig. Als ze bij die hittegolf geen extra vocht via de sonde heeft moeten krijgen dan heeft ze de ultieme drinktest dus echt goed doorstaan.
En ook konden we begin deze zomer de pampers overdag achterwege laten en leerde Eefje flink op het potje te plassen. Enkel de stoelgang lukt nog niet, maar ook dat zal wel komen als de tijd er rijp voor is.

Ondertussen zijn ze allebei weer goed gestart op school. Ook Floris lijkt nu beter zijn draai te kunnen vinden nu die pestkoppen niet meer in zijn klas zitten. Hij keert eindelijk weer goed gezind terug van school en dat is al geleden van in de eerste kleuterklas. Hopen maar dat het zo goed blijft gaan. Het afscheid ’s morgens blijft wel nog moeilijk, maar ik heb er vertrouwen in dat ook dat wel zal beteren.
Eefje heeft daar dan helemaal geen problemen mee, tenzij ze nog heel moe is. Zij zou ’s morgens gewoon doorlopen, haar moet ik terugroepen om nog een kusje en knuffel te kunnen geven. Maar dat hadden we wel verwacht. Door haar opname heeft ze echt afscheid leren nemen voor een langere periode dat ze absoluut geen moeite ondervindt voor een gewone schooldag.
Ik geniet wel elke morgen van hen zo samen door de schoolpoort te zien wandelen. Floris die zich dan zo over haar ontfermt en haar dan knuffelt en kusjes geeft als hij haar afzet aan de klas. Het doet me elke dag beseffen dat ik zielsveel van deze schatten hou.

En nu tel ik nog af… Op 17 september heb ik een introductiedag en op 24 september mijn eerste echte lesdag.
Na een zeer intense periode van enkel ‘zorgen voor’ en lang thuis zitten kan ook ikzelf eindelijk een nieuwe start maken. Ik voelde al lang dat het thuis zijn niet meer helpend was voor mijn mentale gezondheid. Het is lang nodig geweest, eerst om voor Eefje te zorgen, nadien omdat ik zelf helemaal op was. Maar de laatste maanden was dit niet meer het geval. Ik had nood aan toekomstperspectief, aan een concreet doel. Vanaf het moment dat ik de knoop had doorgehakt en me eindelijk inschreef voor de opleiding was het alsof er een zware last van mijn schouders viel. Eindelijk weer een doel, dat had ik écht nodig. En het doet ook deugd om te weten dat mijn omgeving me hierin steunt en ook Tom als een blok achter mij staat.
Binnenkort gaan we hier dus met z’n drieën naar school.
Ik heb er alleszins heel veel zin in 🙂