Een brief aan Eefje

Ik had zoveel energie en moed na de vorige blog, nu enkele dagen later alleen maar twijfels en angst.
Eefje heeft windpokken en geeft de laatste dagen weer heel veel over, zelfs als we de porties al verlagen. Ik hoop zo hard dat het enkel door het ziek zijn is en dit binnen enkele dagen vanzelf weer over is.

Zoveel vragen spoken door mijn hoofd, zoveel gevoelens waar ik al zo lang mee zit.
Deze keer richt ik mij rechtstreeks aan Eefje, met een brief.

Lieve Eefje, mijn kleine meid,

Wat had ik mij jouw komst zo anders voorgesteld.
Een tweede kindje voor ons, een zusje voor Floris, gelukkig gezinnetje, zorgeloos genieten.
Dat zorgeloos genieten was van korte duur en werd ons na 12 mooie weken abrupt afgenomen.
Wat begon als iets heel moois, een compleet gezinnetje maakte plaats voor heel veel kopzorgen, stress, angst, boosheid, paniek, twijfels of ik een goeie mama ben en zoveel meer…

Ik hou zoveel van jou maar voel ook vaak hoe zwaar het soms is om voor jou te zorgen. Woorden die ik amper durf uitspreken, me schuldig over voel en waarvan ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt en er een dag komt dat je dit kan begrijpen.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Ik probeer altijd mijn kalmte te bewaren op eetmomenten, maar wanneer je voor de zoveelste keer je bord met eten bewust weggooit, de lepel wegduwt of uit mijn handen klopt, boos wordt omdat je weet dat het eetmoment weer is aangebroken, verlies ook ik soms mijn geduld. Tegen alle voorgeschreven richtlijnen over hoe we je moeten eten geven in, kan ik dan al eens beginnen roepen of heb ik gewoon zin om jouw bord tegen de muur te gooien.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

De zorg voor jou neemt zoveel tijd in beslag en uiteraard doe ik dit met veel liefde, maar er zijn dagen dat ik er helemaal gek van word. Dat ik alleen maar kan denken hoe weinig tijd die verzorging in ‘een normale situatie’ in beslag zou nemen.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Je bent een goede slaper waar ik heel blij om ben, maar door de nachtvoedingen via de sonde slaap je soms onrustiger en moeten we al eens vaker uit ons bed. Als je wat ziekjes bent geef je deze ook vaak over. Soms is het dan zo moeilijk om door de vermoeidheid heen rustig te blijven en je gewoon te sussen. Ook dan voel ik soms boosheid en denk ik waarom kan het nu niet gewoon allemaal anders zijn…
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Als ik andere kindjes van jouw leeftijd zie eten, dan denk ik vaak ‘waarom kan ze dat nu ook niet gewoon doen zoals iedereen’. Ik zou je niet willen wisselen, in geen honderd jaar, maar het doet soms zo’n pijn dat ik jou niet kan zien genieten van lekker eten.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Soms heb ik schrik dat ik door al deze problemen niet voldoende kan genieten van jou. Het is alsof er altijd een donderwolk boven ons hangt die ineens kan losbarsten. Soms ben ik ook bang dat dit alles invloed gaat hebben op onze band omdat je mijn stress kan voelen.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Soms heb ik door de vermoeidheid een heel kort lontje en kan ik het niet verdragen als jij of Floris wat zagerig of huilerig zijn en dan zijn er al eens uitschieters, waarna ik mij dan heel schuldig voel.
Maakt dat mij nu een minder goeie mama?

Het is allemaal zo moeilijk en helaas is er geen handleiding om dit traject te doorlopen.
En als ik mijn verstand laat spreken, weet ik wel dat ik een goeie mama ben, maar door de vele tegenslagen gaan mijn emoties zo vaak met mij aan de haal dat ik aan alles begin te twijfelen…
Ook mama’s kunnen al eens te moe zijn of het even niet meer weten…

Lieve Eefje, één ding staat vast: je bent en blijft voor altijd mijn kleine meid en ik hou ontzettend veel van jou.
Ik hoop dat je dat ten allen tijde kan voelen en je mijn uitschieters er soms gewoon bij kan nemen.

Dikke kus,
Mama.