Volle gas vooruit!

Twee jaar geleden, 29 mei 2019, stortte onze wereld in… Het was de dag dat we Eefje naar het Zeepreventorium brachten voor een lange opname. Een golf aan tegenstrijdige emoties kwam op ons af. Enerzijds waren we overtuigd dat het de enige juiste beslissing was om haar te helpen. Anderzijds was het zo ontzettend moeilijk en werden we overspoeld door verdriet en gemis. Tot op vandaag lijk ik dat nog steeds te kunnen voelen in elke vezel van mijn lijf. Toch blijft het warme en dankbare gevoel nog steeds de bovenhand halen.

Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Eefje kende de laatste maanden wel een paar dipjes wat eten betreft. Het feit dat ze nu naar school gaat en ’s avonds heel moe is, maakt het natuurlijk niet makkelijker. Er ontstond toch weer een spanning aan tafel, vooral bij de warme maaltijd. Doordat ze zo moe was, hielpen we haar vaak. Maar na een tijdje was het gevolg dat ze niets meer zelf deed en enkel onderuit gezakt in haar stoel zat. Toen we haar dan hielpen, maakte ze zich druk dat de schepjes te groot waren, spuwde ze vaak terug eten uit of duwde ze haar bord weg. Ze at toen echt weinig. Ook de duur van de maaltijden liep weer op. Ze begon pas te eten op het moment dat wij allemaal klaar waren en begonnen op te ruimen. Per maaltijd moesten we opnieuw een uur uittrekken en dat is écht lang. Dat maakt ook dat er meer druk op ligt. ’s Morgens is het haasten om op tijd op school te raken en ’s avonds om op tijd te kunnen gaan slapen. Daardoor zeggen we vaak dat ze wat moet verder doen of sneller moet eten. En net dan blokkeert Eefje. Dan zie je nog de restanten van het eetprobleem. Van zodra Eefje voelt dat er druk op heerst, dan gaat het mis. Aanvankelijk dachten we dat het tijdelijk was en het snel zou keren, maar deze keer was het toch een langdurige dip. Ik belde met de juf van Eefje en ook op school ging het eten moeizaam en traag. Het frustreerde ons enorm. De angst voor een terugval heb ik niet meer, maar ik kan me er wel nog druk in maken als het moeilijk loopt. Ik merk dan dat mijn emmer van de vele moeilijke momenten toch nog niet leeg is. Ik heb genoeg strijd aan tafel meegemaakt dat ik daar op sommige ogenblikken moeilijk mee om kan. Toen we voelden dat wij er teveel last van kregen, was het tijd om nog eens te bellen met het Zeepreventorium voor advies. Om het met hun woorden te zeggen: ‘gebruik maken van onze levenslange garantie’ 😉 Ik had een goed gesprek met de logopediste en nadien konden we weer verder. Eigenlijk weet ik zelf hoe we die situaties moeten aanpakken en hoe we dat weer kunnen keren. Dat blijkt ook meestal uit zo een gesprek waar ik mijn eigen bevindingen dan aftoets. Maar het doet deugd om even te kunnen overleggen en vooral om te weten dat we steeds op hen kunnen terugvallen. Dat geeft ons heel wat rust.

We introduceerden de nieuwe aanpak diezelfde avond nog. We besloten om terug extreem weinig op haar bord te leggen, zodat ze zelf geen overweldigend gevoel zou hebben. Daarnaast gingen we ook niets extra tussendoor meer geven. Normaal kreeg ze een koekje als ze van school kwam, maar nu dus niet meer. Voordien at ze soms op school of thuis nog wat restjes uit haar brooddoos, ook dit is nu voorbij. Eens de brooddoos dicht is, blijft ze dicht. Zelfs als ze die middag amper heeft gegeten. Qua hoeveelheid eten was het weer even loslaten. En we moesten erop vertrouwen dat we haar met extra honger beter aan het eten zouden krijgen. Daarnaast zijn we ook gestart met er zo weinig mogelijk op te zeggen en de maaltijd af te ronden als het tijd is. We hebben dit eerst wel op een rustig moment uitgelegd aan haar. We zeiden dat we niet meer zo lang aan tafel willen zitten en haar bordje gaan wegnemen als het tijd is. We vonden het belangrijk om dit goed te kaderen naar Eefje toe zodat het niet als een straf zou aanvoelen voor haar. Want dat is helemaal niet de bedoeling. Wel zijn we ervan overtuigd dat ze haar tijd neemt door het feit dat ze die steeds krijgt. Dus daar moest verandering in komen

De eerste dagen werkte het prima en zagen we dat Eefje opvallend meer honger had en daardoor vlotter begon te eten. Maar na enkele dagen, als het nieuwe er wat af was, werd het terug moeilijker. Wat volgde waren wisselende momenten met vele ups en downs. Het was aan ons om rustig en consequent te blijven. Nu, ongeveer een maand later kan ik zeggen dat het echt beter gaat. Ze eet vlotter en zelfstandiger, maar het is vooral weer fijn en gezellig aan tafel. En dat voelt goed.

Niet alleen Eefje maakte de laatste tijd een grote evolutie door, ook ik heb mijn leven een heel andere wending gegeven. In september begon ik de driejarige bacheloropleiding Gezinswetenschappen en dat bleek de juiste beslissing te zijn. Het jaar is gevlogen en mijn studies verliepen heel vlot. Ik heb het voorbije jaar zoveel geleerd dat ik echt sterker in mijn schoenen sta. Deze opleiding voelt een beetje als thuiskomen en ik sta daardoor veel dichter bij mezelf. Maar vooral, het heeft mijn motivatie om professioneel verder te gaan met eet- en drinkproblemen bij jonge kinderen alleen maar versterkt.

Eerst en vooral wil ik deze problematiek bekender maken. Ik ben ervan overtuigd dat daar de sleutel tot verandering ligt. Zolang dit niet meer aandacht krijgt, blijven ouders worstelen en tegen bepaalde muren aanlopen. Dat maakt dat kinderen te laat hulp krijgen. Daarom word ik binnenkort geïnterviewd voor een podcast door iemand uit Nederland. Ook in België ben ik nog op zoek naar de juiste mensen of kanalen om dit mogelijk te maken. Het boek dat ik wil schrijven op basis van deze blog maakt tevens onderdeel uit van de strategie naar meer bewustwording. Door de opleiding is dit wat blijven liggen, maar ik hoop dit deze zomer opnieuw op te pikken. Nog een idee waar ik al lang op zit te broeden is een vereniging. In Nederland is de vereniging Nee-Eten! hier een prachtig initiatief van. Maar In België hebben we dit nog niet en daar zou ik verandering in willen brengen. Vanuit een vzw valt er volgens mij heel wat in beweging te zetten. Enerzijds staat lotgenotencontact daar centraal. Anderzijds kan er van daaruit een brug geslagen worden tussen ouders en hulpverleners. Via lezingen, workshops en vormingsmomenten kan er bovendien aan preventie gedaan worden. Inzetten op vroeg detectie en vroeg interventie is volgens mij cruciaal.

Maar het project waar ik met hart en ziel aan werk is het oprichten van een gespecialiseerd centrum voor de behandeling van eet- en drinkproblemen bij jonge kinderen. Ik wil heel graag een medisch kinderdagverblijf oprichten waar kinderen door een multidisciplinair team de hulp krijgen die ze nodig hebben. Dit lijkt mij een huidig tekort in de hulpverlening. Momenteel is er enerzijds ambulante hulp via consultaties of thuisbegeleiding. Echter is dit vrij beperkt. Kinderen met een ernstig voedingsprobleem zijn hier dus niet voldoende mee geholpen. Anderzijds is er de mogelijkheid tot residentiële opname, maar dat is een zeer ingrijpende stap. Het is logisch dat veel ouders dit willen vermijden en daarom eerst zelf alles proberen. Het nadeel is vaak dat een eetprobleem zich ondertussen dieper kan nestelen in het kind. Opname is dan soms nog de enige uitweg. Net daarom denk ik dat het semi-residentiële circuit, dat tot op vandaag onbenut blijft, een enorme meerwaarde kan zijn voor veel gezinnen.

Ik greep mijn kans om binnen de opleiding de juiste mensen aan te spreken om mij hierbij te begeleiden. Mijn docent psychologie vond dit een mooi initiatief en sprong mee op de kar. Fantastisch nieuws is dat. Want hoe groot mijn motivatie ook is, dit kan ik niet alleen. We hadden al enkele brainstormsessies en gaan nu onze contacten aanspreken. We willen overleggen met ziekenhuizen, revalidatiecentra, mutualiteiten… Ook de therapeuten van het Zeepreventorium denken mee in dit verhaal. In samenspraak met mensen uit het werkveld willen we zicht krijgen op de noden en de mogelijkheden. Daarnaast zal ook het financiële plaatje belangrijk zijn. Tussenkomsten van mutualiteiten en subsidies zullen bepalende factoren zijn naar de haalbaarheid van dit project toe. Zelf verdiep ik mij in veel wetenschappelijke literatuur rond deze thematiek. Ik heb hier wel een visie rond ontwikkeld vanuit mijn eigen ervaring. Maar nu is de tijd rijp voor deskundige en wetenschappelijke onderbouwing. Volgend jaar neem ik binnen de opleiding een keuzevak op. Het is toegespitst op ondernemen, in mijn geval dan sociaal ondernemen. Daar zal ik mijn project verder uitwerken en dus een sterk dossier opstellen. Na anderhalf jaar zwoegen heb ik het gevoel dat ik écht iets kan veranderen. Ik sprak vorig jaar al met veel dokters, logopedisten, diensten voor thuisbegeleiding en iedereen was het met me eens dat de nood aan meer behandelingsmogelijkheden hoog is. Maar ik miste iemand om hier echt effectief mee de schouders onder te zetten. Nu ik ondersteuning krijg, geloof ik er wel in dat dit bepaalde deuren kan openen. Het meest ideale scenario is om dit project vanuit een ziekenhuis of revalidatiecentrum op te starten. En daar ga ik voor ijveren. Met als grootste drijfveer om de weg voor al wie na ons komt makkelijker te maken!

Heel wat plannen dus en ik kijk met veel vertrouwen de toekomst tegemoet. Op korte termijn kijk ik nu vooral uit naar de zomervakantie. Om mijn brein wat zuurstof te geven en te genieten van de rust 🙂